Konteksty urządzenia wyświetlania nadrzędnego

Kontekst urządzenia nadrzędnego umożliwia aplikacji zminimalizowanie czasu niezbędnego do skonfigurowania regionu wycinków dla okna. Aplikacja zazwyczaj używa kontekstów urządzeń nadrzędnych, aby przyspieszyć rysowanie okien sterowania bez konieczności używania kontekstu urządzenia prywatnego lub klasowego. Na przykład system używa kontekstów urządzenia nadrzędnego do obsługi przycisków i edycji kontrolek. Konteksty urządzeń nadrzędnych są przeznaczone tylko do użytku z oknami podrzędnymi, nigdy w oknach najwyższego poziomu lub wyskakujących okienek.

Aplikacja może określić styl CS_PARENTDC, aby ustawić obszar przycinania okna podrzędnego na wartość okna nadrzędnego, aby element podrzędny mógł narysować element nadrzędny w obiekcie nadrzędnym. Określanie CS_PARENTDC zwiększa wydajność aplikacji, ponieważ system nie musi ponownie obliczać widocznego regionu dla każdego okna podrzędnego.

Wartości atrybutów ustawione przez okno nadrzędne nie są zachowywane dla okna podrzędnego; na przykład okno nadrzędne nie może ustawić pędzla dla okien podrzędnych. Jedyną zachowaną właściwością jest region przycinania. Okno musi przycinać własne dane wyjściowe do limitów okna. Ponieważ region wycinków dla kontekstu urządzenia nadrzędnego jest identyczny z oknem nadrzędnym, okno podrzędne może potencjalnie narysować całe okno nadrzędne, ale kontekst urządzenia nadrzędnego nie może być używany w ten sposób.

System ignoruje styl CS_PARENTDC, jeśli okno nadrzędne używa kontekstu urządzenia prywatnego lub klasowego, jeśli okno nadrzędne przycina okna podrzędne lub jeśli okno podrzędne przycina okna podrzędne lub okna równorzędne.