Urządzenia dyskowe i partycje
Dysk twardy składa się z zestawu skumulowanych talerzy, z których każda zawiera dane przechowywane elektromagnetycznie w kole koncentrycznym lub śledzi. Każdy talerz ma dwie głowice, po jednym po każdej stronie talerza, który odczytuje lub zapisuje dane podczas obracania dysku. Dysk twardy steruje pozycjonowaniem, odczytywaniem i zapisywaniem dysku twardego. Należy pamiętać, że głowice wszystkich talerzy są ustawione jako jednostka.
Najmniejszą, adresową jednostką toru jest sektor . cylindra jest definiowana jako zestaw ścieżek, które pojawiają się w tej samej lokalizacji na każdym talerzu. Na przykład na poniższym diagramie przedstawiono dysk twardy z czterema talerzami. Cylinder X składa się z ośmiu torów (tor X z każdej strony każdego talerza).
Dysk twardy może zawierać co najmniej jeden region logiczny o nazwie partycji. Partycje są tworzone, gdy użytkownik formatuje dysk twardy jako dysk podstawowy . System Windows obsługuje również dyski dynamiczne , które nie zostały omówione w tym temacie. Aby uzyskać więcej informacji na temat dysków podstawowych i dysków dynamicznych, zobacz Dyski podstawowe i dynamiczne.
Tworzenie wielu partycji na dysku umożliwia pojawienie się oddzielnych dysków twardych. Na przykład system z jednym dyskiem twardym, który ma jedną partycję, zawiera jeden wolumin wyznaczony przez system jako dysk C. System z dyskiem twardym z dwiema partycjami zwykle zawiera dyski C i D. Posiadanie wielu partycji na dysku twardym może ułatwić zarządzanie systemem, na przykład organizowanie plików lub obsługę wielu użytkowników.
Pierwszy sektor fizyczny na dysku podstawowym zawiera strukturę danych znaną jako główny rekord rozruchowy (MBR). MbR zawiera następujące elementy:
- Program rozruchowy (rozmiar do 442 bajtów)
- Podpis dysku (unikatowy numer 4-bajtowy)
- Tabela partycji (maksymalnie cztery wpisy)
- Znacznik końca MBR (zawsze 0x55AA)
Tematy pokrewne