Konfigurowanie ustawień maszyny wirtualnej w sieci szkieletowej obliczeń programu VMM

W tym artykule opisano sposób konfigurowania ustawień wydajności i dostępności dla maszyn wirtualnych w sieci szkieletowej programu System Center Virtual Machine Manager (VMM).

Ustawienia obejmują modyfikację właściwości maszyny wirtualnej i konfigurowanie opcji wydajności, takich jak jakość magazynu (QoS), opcje dostępności, ograniczanie zasobów i wirtualna architektura NUMA.

Dodaj adapter wirtualny do maszyny wirtualnej

Możesz dodawać i usuwać wirtualne karty sieciowe (vNICs) z uruchomionych maszyn wirtualnych. Zmniejsza to przestoje pracy.

1. We właściwościach >maszyny wirtualnej Konfiguracja sprzętu wybierz pozycję Karty sieciowe i wybierz kartę sieciową, którą chcesz dodać.

2. Dla karty sieciowej można skonfigurować wiele właściwości, w tym:

   • Połączono z: wybierz, do czego jest podłączony adapter.
   • Nie połączono: wybierz, jeśli nie chcesz teraz określać sieci.
   • Sieć wewnętrzna: wybierz, czy chcesz nawiązać połączenie z izolowanym siecią wewnętrzną, która umożliwia komunikację między maszynami wirtualnymi na tym samym hoście. Maszyny wirtualne dołączone do wewnętrznej sieci wirtualnej nie mogą komunikować się z hostem, z żadnymi innymi komputerami fizycznymi w sieci LAN hosta ani z Internetem.
   • Sieć zewnętrzna: wybierz, aby określić, że maszyna wirtualna utworzona przy użyciu tego profilu sprzętu zostanie połączona z fizyczną kartą sieciową na hoście. Maszyny wirtualne dołączone do fizycznej karty sieciowej mogą komunikować się z dowolnym komputerem fizycznym lub wirtualnym, z którymi host może się połączyć, oraz z dowolnymi zasobami dostępnymi w intranecie i przez Internet, do których komputer hosta ma dostęp.
   • Adres Ethernet (MAC): wirtualny adres MAC na maszynach wirtualnych jednoznacznie identyfikuje każdy komputer w tej samej podsieci. Wybierz jedną z następujących opcji:
     • Dynamiczny: wybierz tę opcję, jeśli chcesz włączyć dynamiczny adres MAC dla maszyny wirtualnej.
     • Statyczne: wybierz tę opcję, jeśli chcesz określić statyczny adres MAC dla maszyny wirtualnej. Wprowadź statyczny adres MAC w podanym polu.
     • Tryb trunk: wybierz, aby włączyć tryb trunk.

Obsługa trybu trunkowego

Tryb trunk jest używany przez aplikacje NFV/VNF, takie jak wirtualne zapory, moduły równoważenia obciążenia oprogramowania i wirtualne bramy do wysyłania i odbierania ruchu przez wiele sieci VLAN. Można włączyć tryb trunk za pomocą konsoli i programu PowerShell.

Zobacz następującą sekcję, aby włączyć tryb trunk za pośrednictwem konsoli; aby włączyć za pomocą poleceń programu PowerShell, zobacz Set-SCVirtualNetworkAdapter i New-SCVirtualNetworkAdapter.

Konfigurowanie trybu trunk

Aby skonfigurować tryb trunk w programie VMM, wykonaj następujące kroki:

1. W obszarze Właściwości maszyny wirtualnej, przejdź do Konfigurowanie ustawień sprzętu>Karta sieciowa i wybierz Tryb trunk, aby włączyć tryb trunk dla wirtualnych kart sieciowych (vNIC) maszyn wirtualnych.
2. Wybierz sieci maszyn wirtualnych (wiele sieci vLAN), za pośrednictwem których chcesz kierować ruch sieciowy maszyny wirtualnej.
3. Sieć maszyn wirtualnych wybrana jako część przepływu pracy Połączono z siecią VM musi być również ustawiona jako natywna sieć VLAN. Nie można w późniejszym terminie zmienić domyślnej sieci VLAN, ponieważ bazuje ona na sieci maszyn wirtualnych wybranej w ramach przepływu pracy Połączono z siecią maszyn wirtualnych.

Dodawanie karty wirtualnej za pomocą programu PowerShell

Aby dodać kartę wirtualną, możesz użyć programu PowerShell.

Poniżej przedstawiono przykładowe polecenia cmdlet służące do konfigurowania tego ustawienia. Wybierz wymaganą kartę, aby wyświetlić lub skopiować przykładowe polecenia cmdlet:

PS C:\> $VM = Get-SCVirtualMachine -Name "VM01"
PS C:\> New-SCVirtualNetworkAdapter -VM $VM -Synthetic

PS C:\> $VM = Get-SCVirtualMachine -Name "VM02"
PS C:\> $Adapter = Get-SCVirtualNetworkAdapter -VM $VM
PS C:\> Remove-SCVirtualNetworkAdapter -VirtualNetworkAdapter $Adapter

Zarządzanie pamięcią statyczną na uruchomionej maszynie wirtualnej

Możesz zmodyfikować konfigurację pamięci uruchomionej maszyny wirtualnej, która używa pamięci statycznej. Ta funkcja pomaga wyeliminować przestój obciążenia z powodu ponownej konfiguracji. Możesz zwiększyć lub zmniejszyć alokację pamięci albo przełączyć maszynę wirtualną na pamięć dynamiczną. Użytkownicy mogą już modyfikować pamięć dynamiczną dla uruchomionej maszyny wirtualnej z programu VMM, a ta funkcja dotyczy modyfikowania pamięci statycznej.

Użyj poniższych przykładów programu PowerShell, aby zmodyfikować ustawienie pamięci statycznej.

Przykład 1

Zmień pamięć statyczną dla uruchomionej maszyny wirtualnej.

• Pierwsze polecenie pobiera obiekt maszyny wirtualnej o nazwie VM01, a następnie przechowuje obiekt w zmiennej $VM.
• Drugie polecenie zmienia pamięć przydzieloną maszynie wirtualnej VM01 do 1024 MB.

PS C:\> $VM = Get-SCVirtualMachine -Name "VM01"
PS C:\> Set-SCVirtualMachine -VM $VM -MemoryMB 1024

Przykład 2

Włącz pamięć dynamiczną dla uruchomionej maszyny wirtualnej.

• Pierwsze polecenie pobiera obiekt maszyny wirtualnej o nazwie VM02, a następnie przechowuje obiekt w zmiennej $VM.
• Drugie polecenie włącza pamięć dynamiczną, ustawia pamięć początkową na 1024 MB i ustawia maksymalną pamięć na 2048 MB.

PS C:\> $VM = Get-SCVirtualMachine -Name "VM02"
PS C:\> Set-SCVirtualMachine -VM $VM -DynamicMemoryEnabled $True -MemoryMB 1024 -DynamicMemoryMaximumMB 2048

Dodawanie okna obsługi do maszyny wirtualnej

Możesz skonfigurować okno obsługi dla maszyny wirtualnej lub usługi, aby można je było obsługiwać poza konsolą programu VMM. Konfigurujesz okno i przypisujesz je do właściwości maszyny wirtualnej.

Tworzenie produkcyjnego punktu kontrolnego dla maszyny wirtualnej

Produkcyjne punkty kontrolne pozwalają łatwo tworzyć momentowe obrazy maszyny wirtualnej, które można później przywrócić.

• Punkty kontrolne produkcji uzyskuje się przy użyciu wewnętrznej technologii kopii zapasowych, aby utworzyć punkt kontrolny, zamiast technologii stanu zapisanego.

• Na maszynie wirtualnej z systemem operacyjnym Windows punkty kontrolne produkcyjne są tworzone za pomocą usługi migawki woluminów (VSS).

• Maszyny wirtualne z systemem Linux opróżniają bufor systemu plików, aby utworzyć punkt kontrolny spójności systemu plików.

• Jeśli chcesz utworzyć punkty kontrolne przy użyciu zapisanej technologii stanu, nadal możesz użyć standardowych punktów kontrolnych dla maszyny wirtualnej.

• Możesz ustawić jedno z tych ustawień punktu kontrolnego dla maszyny wirtualnej:

  • Wyłączone: Nie wykonano punktu kontrolnego.
  • Produkcja: Punkty kontrolne produkcji to migawki maszyn wirtualnych, które są spójne na poziomie aplikacji. Hyper-V używa dostawcy VSS gościa do utworzenia obrazu maszyny wirtualnej, w której wszystkie aplikacje są w stanie spójnym. Migawka produkcyjna nie obsługuje fazy automatycznego odzyskiwania podczas tworzenia. Zastosowanie produkcyjnego punktu kontrolnego wymaga, aby przywrócona maszyna wirtualna uruchomiła się ze stanu offline, podobnie jak w przypadku przywróconej kopii zapasowej. Jest to zawsze bardziej odpowiednie dla środowisk produkcyjnych.
  • ProductionOnly: ta opcja jest taka sama jak w przypadku produkcji z jedną kluczową różnicą: W przypadku opcji ProductionOnly, jeśli punkt kontrolny produkcji ulegnie awarii, nie zostanie wykonany żaden punkt kontrolny. Różni się to od środowiska produkcyjnego, w którym w przypadku awarii produkcyjnego punktu kontrolnego zostanie zamiast tego pobrany standardowy punkt kontrolny.
  • Standardowa: cały stan pamięci uruchomionych aplikacji jest przechowywany tak, aby po zastosowaniu punktu kontrolnego aplikacja powróciła do poprzedniego stanu. W przypadku wielu aplikacji nie byłoby to odpowiednie dla środowiska produkcyjnego. W związku z tym ten typ punktu kontrolnego jest zazwyczaj bardziej odpowiedni dla środowisk programistycznych i testowych dla niektórych aplikacji.

Ustaw punkt kontrolny za pomocą następującego polecenia programu PowerShell: Set-SCVirtualMachine -CheckpointType (Disabled, Production, ProductionOnly, Standard)

Konfigurowanie opcji dostępności dla klastrowanych maszyn wirtualnych

Można skonfigurować wiele ustawień, które ułatwiają wysoką dostępność i odporność maszyn wirtualnych w klastrze:

• QoS dla magazynu: możesz skonfigurować dyski twarde maszyn wirtualnych Hyper-V za pomocą ustawień jakości usługi (QoS), aby kontrolować przepustowość. Aby to zrobić, należy użyć Menedżera funkcji Hyper-V.
• Priorytet maszyny wirtualnej: można skonfigurować ustawienia priorytetu dla maszyn wirtualnych wdrożonych w klastrze hostów. Na podstawie priorytetu maszyny wirtualnej klaster hostów uruchamia lub umieszcza maszyny wirtualne o wysokim priorytcie przed maszynami wirtualnymi o średnim lub niskim priorytcie. Dzięki temu maszyny wirtualne o wysokim priorytcie są najpierw przydzielane pamięci i inne zasoby w celu uzyskania lepszej wydajności. Ponadto po awarii węzła, jeśli maszyny wirtualne o wysokim priorytecie nie mają wymaganej pamięci i innych zasobów do uruchomienia, maszyny wirtualne o niższym priorytecie zostaną przełączony do trybu offline, aby zwolnić zasoby dla maszyn wirtualnych o wysokim priorytecie. Wywłaszczone maszyny wirtualne zostaną ponownie uruchomione później, w kolejności priorytetów.
• Preferowani i możliwi właściciele maszyn wirtualnych: Te ustawienia mają wpływ na umieszczanie maszyn wirtualnych na węzłach klastra hosta. Domyślnie nie ma preferowanych właścicieli (nie ma preferencji), a możliwe właściciele obejmują wszystkie węzły serwera w klastrze.
• Zestawy dostępności: w przypadku umieszczenia wielu maszyn wirtualnych w zestawie dostępności program VMM podejmie próbę utrzymania tych maszyn wirtualnych na oddzielnych hostach i unika umieszczania ich na tym samym hoście, gdy jest to możliwe. Pomaga to zapewnić ciągłość usługi.

Wybierz odpowiednią kartę, aby skonfigurować QoS, ustawić priorytet, wskazać preferowanych właścicieli lub zestawy dostępności:

Konfigurowanie ograniczania zasobów

Program VMM obejmuje funkcje ograniczania zasobów, takie jak ograniczanie procesora (CPU) i pamięci, aby kontrolować alokację zasobów i pomagać maszynom wirtualnym działać bardziej efektywnie.

• Dławienie procesora: można ustawić wagę procesora wirtualnego, aby zapewnić mu większy lub mniejszy przydział cykli CPU. Właściwości zapewniają, że maszyny wirtualne mogą być priorytetowe lub pozbawione priorytetu, gdy zasoby procesora są przeciążone. W przypadku bardzo dużych obciążeń można dodać więcej procesorów wirtualnych, szczególnie gdy procesor fizyczny zbliża się do jego górnego limitu.

  • Wysoki, Normalny, Niski, Niestandardowy: określa sposób dystrybucji procesora CPU w przypadku wystąpienia rywalizacji. Maszyny wirtualne z wyższym priorytetem będą najpierw przydzielane do procesora.
  • Zarezerwuj cykle procesora (%): określa procent zasobów procesora skojarzonych z jednostką logiczną, który musi być zarezerwowany dla maszyny wirtualnej. Ta właściwość przydaje się, gdy w maszynie wirtualnej są uruchomione aplikacje powodujące szczególnie duże użycie procesora CPU, i umożliwia ograniczenie użycia zasobów procesora CPU. Ustawienie wartości zerowej oznacza, że dla maszyny wirtualnej nie określono zarezerwowanej wartości procentowej użycia procesora CPU.
  • Ogranicz cykle procesora CPU (%): określa, że maszyna wirtualna nie może zużywać więcej niż wskazana wartość procentowa jednego procesora logicznego.

• Ograniczanie dostępu do pamięci i współczynnik ważności: Ograniczanie dostępu do pamięci pomaga określać priorytety lub depriorytetyzować dostęp do zasobów pamięci w sytuacjach, w których zasoby pamięci są ograniczone. Gdy użycie pamięci na hoście jest wysokie, maszyny wirtualne z wyższym priorytetem pamięci są przydzielane zasoby pamięci przed maszynami wirtualnymi o niższym priorytetu. Jeśli określisz niższy priorytet, może to uniemożliwić uruchamianie maszyny wirtualnej, gdy inne maszyny wirtualne są uruchomione, a dostępna pamięć jest niska. Progi i ustawienia priorytetu pamięci można skonfigurować w następujący sposób:

  • Statyczna: ilość pamięci statycznej przypisanej do określonej maszyny wirtualnej.
  • Dynamiczne: ustawienia pamięci dynamicznej obejmują:
    • Pamięć startowa: ilość pamięci przydzielana maszynie wirtualnej podczas jej uruchamiania. Musi być co najmniej ustawiona minimalna ilość pamięci wymaganej do uruchomienia systemu operacyjnego i aplikacji na maszynie wirtualnej. Pamięć dynamiczna dostosuje ilość pamięci odpowiednio do wymagań.
    • Minimalna ilość pamięci: minimalna ilość pamięci wymaganej dla maszyny wirtualnej. Dzięki temu maszyna bezczynna może skalować z powrotem zużycie pamięci poniżej wymagania dotyczącego pamięci początkowej. Dzięki temu pozostałe maszyny wirtualne mogą używać dostępnej pamięci.
    • Maksymalna ilość pamięci: limit pamięci przydzielony do maszyny wirtualnej. Wartość domyślna to 1 TB.
    • Procent buforu pamięci: pamięć dynamiczna dodaje pamięć do maszyny wirtualnej zgodnie z potrzebami, ale istnieje prawdopodobieństwo, że aplikacja będzie żądać pamięci szybciej niż przydzieli ją pamięć dynamiczna. Wartość procentowa bufora pamięci określa ilość dostępnej pamięci, która w razie potrzeby zostanie przypisana do maszyny wirtualnej. Wartość procentowa zależy od ilości pamięci wymaganej przez aplikacje i usługi uruchomione na maszynie wirtualnej. Jest wyrażona jako wartość procentowa, ponieważ zmienia się w zależności od wymagań maszyny wirtualnej. Wartość procentowa jest obliczana w następujący sposób: Ilość buforu pamięci = pamięć wymagana przez maszynę wirtualną/(wartość buforu pamięci/100). Jeżeli maszynie wirtualnej przydzielono na przykład 1000 MB pamięci, a wartość bufora wynosi 20%, dodatkowy bufor o wartości 20% (200 MB) zostanie przydzielony w celu uzyskania całkowitej wartości 1200 MB pamięci fizycznej przydzielonej maszynie wirtualnej.
  • Waga pamięci: priorytet przydzielony do maszyny wirtualnej, gdy zasoby pamięci są w pełni używane. Ustawienie większej wartości powoduje zwiększenie priorytetu maszyny wirtualnej podczas przydzielania zasobów pamięci. W przypadku ustawienia niskiego priorytetu uruchomienie maszyny wirtualnej może być niemożliwe z powodu niewystarczającej ilości zasobów pamięci.

Wybierz odpowiednią kartę, aby wyświetlić kroki konfiguracji ograniczania zasobów procesora lub pamięci.

Konfigurowanie wirtualnej architektury NUMA

Można skonfigurować, wdrażać i zarządzać wirtualnym NUMA w VMM. Wirtualna architektura NUMA ma następujące właściwości:

• NUMA to architektura pamięci używana w systemach wieloprocesorowych, w której czas potrzebny procesorowi do uzyskania dostępu do pamięci zależy od lokalizacji pamięci względem procesora. W systemie NUMA procesor może uzyskać dostęp do pamięci lokalnej (pamięci bezpośrednio dołączonej do procesora) szybciej niż nielokalna pamięć (pamięć dołączona do innego procesora). NUMA próbuje zamknąć lukę między szybkością procesorów a pamięcią, z której korzystają. W tym celu architektura NUMA zapewnia oddzielną pamięć na każdy procesor. W związku z tym pomaga to uniknąć obniżenia wydajności, które występuje, gdy wiele procesorów próbuje uzyskać dostęp do tej samej pamięci. Każdy blok dedykowanej pamięci jest określany jako węzeł NUMA.
• Wirtualna architektura NUMA umożliwia wdrażanie większych i bardziej krytycznych obciążeń, które mogą być uruchamiane bez znacznego obniżenia wydajności w środowisku zwirtualizowanym, w porównaniu z uruchomionymi niewirtualizowanymi komputerami z fizycznym sprzętem NUMA. Podczas tworzenia nowej maszyny wirtualnej Hyper-V domyślnie używa parametrów konfiguracji gościa, które są synchronizowane z topologią NUMA hosta Hyper-V. Jeśli na przykład host ma 16 rdzeni i 64 GB podzielone równomiernie między dwa węzły NUMA z dwoma węzłami NUMA na gniazdo procesora fizycznego, to maszyna wirtualna utworzona na hoście z 16 procesorami wirtualnymi ma maksymalną liczbę procesorów na węzeł ustawioną na osiem, maksymalną liczbę węzłów na gniazdo ustawioną na dwa i maksymalną wielkość pamięci na węzeł ustawioną na 32 GB.
• Można włączyć lub wyłączyć połączenie NUMA. Gdy włączone jest rozciąganie, poszczególne wirtualne węzły NUMA mogą przydzielać pamięć nielokalną, a administrator może wdrożyć maszynę wirtualną, która ma więcej procesorów wirtualnych na wirtualny węzeł NUMA niż liczba procesorów dostępnych w podstawowym węźle NUMA sprzętu na hoście Hyper-V. Rozpiętość NUMA dla maszyny wirtualnej wiąże się z kosztem wydajności, ponieważ maszyny wirtualne uzyskują dostęp do pamięci w nielokalnych węzłach NUMA.

Skonfiguruj wirtualną architekturę NUMA dla maszyn wirtualnych w następujący sposób:

1. W obszarze >Właściwości>Zaawansowane maszyny wirtualnej wybierz Wirtualna NUMA.
2. W obszarze Maksymalna liczba procesorów na wirtualny węzeł NUMA określ maksymalną liczbę procesorów wirtualnych należących do tej samej maszyny wirtualnej i które mogą być używane współbieżnie w wirtualnym węźle NUMA. Skonfiguruj to ustawienie, aby zapewnić maksymalną przepustowość. Różne maszyny wirtualne NUMA używają różnych węzłów NUMA. Minimalny limit wynosi 1, a wartość maksymalna to 32.
3. W obszarze Maksymalna ilość pamięci na wirtualny węzeł NUMA (MB) określ maksymalną ilość pamięci (MB), którą można przydzielić do jednego wirtualnego węzła NUMA. Minimalny limit wynosi 8 MB, a maksymalna to 256 GB.
4. W obszarze Maksymalna liczba wirtualnych węzłów NUMA na gniazdo określ maksymalną liczbę wirtualnych węzłów NUMA dozwolonych w jednym gniazdach. Minimalna liczba to 1, a maksymalna to 64.
5. Aby włączyć rozpięcie, wybierz opcję Zezwalaj maszynie wirtualnej na rozpięcie sprzętowych węzłów NUMA.